Ik begon mijn wandeling aan het Vloethemveld in Zedelgem. Het Vloethemveld is nu een mooi natuur- en wandelgebied maar het heeft een rijk en merkwaardig verleden.
Het heidegebied werd eind 13de eeuw door de Graaf van Vlaanderen geschonken aan de broeders van het Sint-Janshospitaal van Brugge. De broeders gebruikten het domein, brachten het in cultuur en legden er visvijvers aan. Na de Eerste Wereldoorlog kreeg het gebied een militaire bestemming: er werd een munitiedepot ingericht om de overgebleven munitie uit de oorlog te stockeren en wat verder werd er een legerkazerne gebouwd.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog nam het Duitse Leger het munitiedepot over en werd ook de kazerne door de Duisters bezet. Na de bevrijding werd er in het domein door de Britten een gigantisch groot Prisoners of War Camp gebouwd, het grootste krijgsgevangenenkamp in België.
Sinds 2013 wordt het Vloethemveld volledig beheerd door het agentschap Natuur en Bos. Het vroegere munitiedepot is afgesloten en niet vrij toegankelijk maar men kan mooie wandelingen maken door de dreven van het omliggende bos. De kazerne werd ingericht en doet dienst als een Opleidingscentrum voor Veiligheidsdiensten.
Ik wandelde door de bossen en de dreven van het domein en via Zerkegem stapte ik naar het natuurgebied de “Hoge Dijken” in Oudenburg. In Zerkegem stonden in heel wat voortuintjes borden met gedichten en poëzie naar aanleiding van de dertiende editie van “Poëzie in de Tuin”. Hier en daar bleef ik staan en las een stukje poëzie. En het moet gezegd: er waren enkele pareltjes bij.
De “Hoge Dijken” is eigenlijk een grote waterplas en een ideale voedings- en rustplaats voor heel wat watervogels. In de volksmond wordt de plas ook wel de Roksemput genoemd naar het nabije dorpje. Hier was vroeger een groot duinengebied dat boven de omliggende polders uit stak. Het zand werd gebruikt bij de aanleg van de nabije autoweg en zo ontstond er een kunstmatige vijver. Een wandelpad loopt rond de waterplas.
Via het kleine Bekegem wandelde ik terug naar het Vloethemveld. Op de terugweg moest ik noodgedwongen mijn parkoers aanpassen omdat het pad over een stuk privégrond liep en ik het niet waagde om door een blaffende en bloeddorstige hond te worden verscheurd.
Ik sloot de wandeling af met een stukje Vloethemveld.
Mijn fotoreportage: Zedelgem 2 juli 2020
