Parkoers: Sint Anna ter Muiden – Retranchement – Cadzand – Knokke
Wandeling door de “platte” Zeeuwse polders tussen Sluis en Cadzand en dan verder naar Knokke. Aangezien door uitbreidingswerken in het natuurreservaat het Zwin de Internationale dijk afgesloten is, was ik verplicht om mijn tocht richting Knokke aan te passen en de passage door de Zwinduinen te schrappen.
Ik startte vanuit het piepkleine Zeeuwse Sint Anna ter Muiden, gelegen net over de Belgisch-Nederlandse grens op een boogscheut van Sluis. Sint Anna ter Muiden heeft stadsrechten en wedijvert met enkele andere stadjes om de titel van “kleinste stad van Nederland”. Het stadje is reeds sedert 1967 uitgeroepen tot beschermd stadsgezicht. Rond het mooie driehoekige marktpleintje staan het 18de eeuwse stadhuis en enkele charmante huisjes. Midden op het pleintje staat er een waterpomp uit 1789. De massieve vierkante kerktoren uit de 14de eeuw staat wat verderop.
De streek GR-Uilenspiegel maakt hier in deze omgeving een ommetje: van Sluis via Retranchement, Cadzand, Het Zwin, de Oosthoek naar Sint Anna ter Muiden. Ik plande om de streek GR te volgen tot het Zwin en dan via de Zwinduinen naar Knokke te stappen. Ik stapte door het vlakke landschap van Zeeuws-Vlaanderen naar het dorpje met de on-Nederlands klinkende naam: Retranchement. Het plaatsje ligt verscholen in de polders halverwege tussen Sluis en de badplaats Cadzand op de grens van België en Nederland. Ik passeerde eerst het Fort Berchem en volgde dan het wandelpad over de Wallen, die in de 17e eeuw werden aangelegd om de Zwingeul te verdedigen tegen de Spanjaarden (Staats-Spaanse linies). Het is nu een mooi stukje natuur en een oase van rust. Grenspaal 364 staat pal op de wallen. Het terras op het marktpleintje van Retranchemt zat overvol met fietstoeristen. Net voorbij de molen begon ik aan een tweede stukje over de wallen.
De streek-GR gaat daarna verder langs het kanaal naar Cadzand-bad. Tussen Sluis en Cadzand-bad loopt de GR-Uilenspiegel samen met het Nederlandse Kustpad (LAW5). Vorig jaar wandelde ik over dit pad van Breskens naar Sluis (mijn verslag). In Cadzand had ik ruim 11 kilometer gestapt en ik rustte eventjes uit op een terrasje. Een pad boven in de duinen biedt een mooi uitzicht over de Zwingeul. Het was vloed en het zeewater stroomde het Zwin binnen. Door de uitbreiding van het Zwin (zwininverandering) stroomt het zeewater nu sneller de geul binnen. Borden waarschuwen de mensen voor de nieuwe situatie en het gevaar bij opkomend water. De rijksgrens tussen Nederland en België is afgebakend met 369 grenspalen en langs het pad in de duinen passeerde ik de laatste grenspaal met het nummer 369. Deze grenspaal heeft een hele geschiedenis want de paal bleek in 1947 verdwenen en werd nadien verschillende malen van verplaatst.
Door de werken aan het Zwin werd het traject van de streekGR noodgedwongen aangepast. De website van Grote Routepaden geeft een duidelijke beschrijving van deze omleiding. Bij de voorbereiding van mijn tocht had ik de aanpassing niet opgemerkt en dus moest ik op het terrein mijn parkoers wijzigen. Ik bleef de GR-omleiding volgen langs de Kanaalweg tot Retranchement en daarna de kaarsrechte weg naar de wijk Oosthoek in Knokke. Langs deze weg, die ik kende van een eerdere tocht, bevrijdden de Canadezen op het einde van de Tweede Wereldoorlog het laatste stukje België. Dit feit wordt jaarlijks herdacht en er wordt dan steeds een wandeltocht van Hoofdplaat naar Knokke georganiseerd.
Vanaf de hoeve Hazegras volgde ik de route op mijn GPS naar mijn eindpunt in Knokke. Tot mijn verwondering werd ik nog verrast met enkele onverharde paadjes. Via de lange, kronkelende Magere Schorre bereikte ik het Lippensplein. Het was mij opgevallen dat in deze straat heel wat riante villa’s te koop stonden. Nieuwsgierig naar de vraagprijs van dergelijk stulpje kon ik het niet laten de site van het immokantoor te bezoeken. Een ware openbaring: hoe meer ik de webpagina naar beneden scrolde hoe rianter, luxueuzer maar uiteraard ook hoe hoger de prijs van de optrekjes. Wat ik vermoedde en waar ik eigenlijk zeker van was, werd bevestigd: dit is geen spek voor de bek van een gewone sterveling als ik.
Maar laat ons niet klagen want rijkdom is niet het grootste geluk: daarom Carpe Diem
Mijn foto’s: StAnnaTerMuiden-Knokke 25 juli 2017
