De wandelclub Les Marcheurs du XII de Marcinelle (http://xii-marcinelle.voila.net/) organiseerde afgelopen zaterdag reeds voor de 37e maal la Marche du Bois du Cazier.
Le Bois du Cazier is de naam van de steenkoolmijn in Marcinelle, die op 8 augustus 1956 het toneel was van de grootste mijnramp uit de Belgische geschiedenis.
Marcinelle ligt ten zuiden van Charleroi in wat men noemt: Le Pays Noir. Bij de mijnramp in 1956 kwamen 262 kompels om het leven, onder wie 136 Italianen. (le Bois du Cazier).
De tocht startte vanuit Nalinnes (Haies), een deelgemeente van Ham-sur-Heure, gelegen net ten zuiden van Marcinelle, in de streek genaamd La Thudinie. Het vroor toen we ’s morgens iets na 7 uur van start gingen. Er stond daarenboven een gure wind, die het nog heel wat kouder deed aanvoelen. We hadden ons goed ingeduffeld om ons te beschermen tegen de vrieskou.
Via het Bois du Prince stapten we naar Jamioulx, gelegen in het dal van het riviertje de Eau d’Heure. De eerste rustpost was in een garage in Montigny-le-Tilleul.
Van daaruit stapten we door het Bois de Marbaix. We kregen onze 2de stempel in Marbaix, waar de club een bestelwagen had geparkeerd. De tocht ging nu verder door de open velden naar Cour-sur-Heure. De ijzige wind maakte het bitter koud. Vanuit Cour-sur-Heure had de parkoersmeester een lus uitgetekend die ons naar Berzée, een deelgemeente van Walcourt in de provincie Namur, bracht.
Vanuit Cour-sur-Heure stapten we via het Bois du Camus naar Nalinnes. Na een 20-tal minuten stappen, bereikte ik mijn 25.000ste wandelkilometer. We arriveerden in Nalinnes via een drukke weg . We hadden ondertussen 31 km gestapt en we namen in het cafetaria van de sporthal een pauze. Daarna gingen we opnieuw op pad richting Bultia, een gehucht van Nalinnes. Via het Bois du Prince stapten we nu in de richting van Loverval en uiteindelijk Marcinelle, gelegen aan de rand van Charleroi.
In Marcinelle was de volgende rustpost voorzien. Kort daarna bereikten we de mijnsite “le Bois du Cazier”. In het café tegenover de mijnsite namen we de tijd om iets te drinken en wat uit te rusten.
Verschillende voorwerpen zijn getuigen van het mijnverleden. Het besef dat hier op deze plek in de diepe ondergrond 262 mensen waren omgekomen bij het harde labeur in de mijn, sommigen ver van hun vaderland, deed mij stiller worden. Hier heeft zich een immens drama voltrokken.
Er viel wat lichte sneeuw toen we terugliepen naar de startplaats in Nalinnes-Haies. Het was een aangename kennismaking met een streek die ik nog niet had bewandeld. De wandeltocht was heel gevarieerd door enkele mooie dorpjes en met heel wat bosrijke passages.
Hier kun je de foto’s bekijken :Nalinnes 23 februari 2013
